Για την δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι, για τη συνθετική του ικανότητα, για τις εμφανίσεις του στα νυχτερινά κέντρα και στις κινηματογραφικές ταινίες έχουν γραφτεί τόσα πολλά. Υπήρξε ο αυθεντικότερος τραγουδοποιός που αν ζούσε ο Αριστοφάνης, θα τον είχε κάνει ήρωα του. Ο Γιώργος Ζαμπέτας μπορεί να ταξίδεψε στη γειτονιά των αγγέλων εδώ και δεκαετίες, άφησε όμως πίσω του τεράστια κληρονομιά αναγνωρισμένη πλέον ακόμη και από τους δήθεν “διανοούμενους”.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1925 στο Μεταξουργείο αλλά είχε καταγωγή από την Κύθνο. Η ενασχόληση του με τη μουσική άρχισε από την παιδική του ηλικία παίρνοντας μαθήματα μπουζουκιού από τον ίδιο τον πατέρα του. Το 1932 σε ηλικία μόλις 7 ετών κέρδισε το πρώτο του βραβείο, ως μαθητής της α’ δημοτικού, παίζοντας το πρώτο του τραγούδι σε σχολικό διαγωνισμό. Η γνωριμία του με το Βασίλη Τσιτσάνη έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της καλλιτεχνικής του προσωπικότητας.
Στα δεκαπέντε του εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε νυχτερινό κέντρο και με την ενηλικίωση μπήκε στη δισκογραφία. Το 1959 ο Μάνος Χατζιδάκις τον έκανε σολίστ στις συνθέσεις του. Στη συνέχεια ο Ζαμπέτας έγραψε μία λαμπρή και αξιοζήλευτη καριέρα, «κεντώντας» με τις πενιές του τα τραγούδια όλων των μεγάλων συνθετών της εποχής.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας έγραψε περισσότερα από 250 τραγούδια και ανέδειξε μια ολόκληρη φουρνιά τραγουδιστών, από τη Βίκυ Μοσχολιού και τη Μαρινέλλα μέχρι το Σταμάτη Κόκκοτα και το Τόλη Βοσκόπουλο.
Ο Γιώργος Ζαμπέτας υπήρξε κινηματογραφικός αστέρας πρώτου μεγέθους. Το όνομα του φιγουράριζε δίπλα στα ονόματα των μεγάλων πρωταγωνιστών του ελληνικού κινηματογράφου και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που πλήρωναν εισιτήριο για να τον δουν στο φιλμ. Τραγουδούσε, χόρευε και έπαιζε με τους ηθοποιούς και έγραψε δεκάδες τραγούδια για τον ελληνικό κινηματογράφο. Βέβαια το αξιοσημείωτο είναι, πως πολλά από αυτά τα τραγούδια του δεν κυκλοφόρησαν ποτέ σε δίσκους, καθώς βέβαια και τα αμέτρητα σόλα του, οι μοναδικοί «μουσικοί σχολιασμοί» του.
Δισκογραφικά το μόνο σάουντρακ που έχει κυκλοφορήσει στην αγορά είναι “Η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια”, αρκετές δεκαετίες μετά την πρεμιέρα του φιλμ.
Πηγαίος, αθυρόστομος, χιουμορίστας, μάγκας αλλά πάνω απ΄όλα αυθεντικός δε σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί ακόμη και στα δύσκολα για εκείνον χρόνια της δεκαετίας του 80, μια περίοδος με νέα ήθη. Οι δίσκοι του εκείνα τα χρόνια δεν έτυχαν της ανάλογης προβολής από τις εταιρείες και οι καταξιωμένοι τραγουδιστές δεν ήθελαν πλέον συνεργασίες μαζί του. Ωστόσο, στη δεκαετία του 90 , οι δισκογραφικές εταιρείες και τα Μ.Μ.Ε. «ανακαλύπτουν» τα τραγούδια του, τα οποία κυριαρχούν ξανά, γνωρίζοντας νέα άνθηση, στις προτιμήσεις των ακροατών. Δυστυχώς, ο ίδιος δεν βρίσκεται μόνο στη δύση της καριέρας, αλλά και της ζωής του.
Έφυγε στις 10 Μαρτίου 1992 αφού για δεκαετίες χρωμάτιζε με το μπουζούκι του μια ασπρόμαυρη εποχή της Ελλάδας.
Add Comment